14. kattayım aşağı bakıyorum, çok karmaşık herşey....ne için, kim için;ne önemi var ki, içimdeki sesi bastırıyorum,içeriye giriyorum öyle dumanaltı ki zor nefes alıyorum, beyin hücrelerimin hepsi siperlerinde ölmemek için dayanıyorlar, sıkı sıkıya kenetlenmişler çıkmamak için yerlerinden, zaman akmıyor ,aklım uzaklaşıyor....
odadayım, dolabı açıyorum, kasanın şifresini giriyorum, içinde ne var bilmiyorum ,benim değil, elimi karanlık kasada dolaştırıyorum, bir silah, tereddütsüz elime alıyorum, buz gibi, ruhumun üşümesi artıyor, yanında sarjörü de farkediyorum, artık 2 elim de dolu, sarjörü sanki yıllardır silah kullanmışım gibi silaha dolduruyorum. 10 tane hakkım var, 9 u dışarı 1 i kafama.
vazgeçiyorum, sebepsiz, aniden....
kopkoyu lan içim....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder